Nurlar İçinde Uyuman Dileğimle Babaannem

Öyle çok güzel bir gün değildi sıcaktı ama esintiliydi, ılık bir esinti vardı yüreğinin yangınını kimse hatta o ılık esinti bile söndüremedi. Ilık bir esintinin bu kadar yoğun duyguları halledeceğini ummuyordum zaten dedi. Kimseler anlamadı, içindeki fırtınaları içinde kopan acıları en önemlisi kansere yenik düşeceğini hiç tahmin etmezdi hatta çevresindekiler de etmezdi. Etmedik de…

Herkese karşı iyilik yapıp herkese sofrasını açardı.  Neden bu hastalık da beni buldu diye hiç şikayette etmedi. Hep bir iyileşme umuduyla günlerini saydı. İlaçlar gelecek ve ben iyi olacağım. Bizde öyle umut etmiştik oysaki…

En son saçlarını okşayıp ben yarında geleceğim babaannem tamam mı dediğimi ve kafasını onaylarcasına tamam kızım dediğini hatırlıyorum. Ertesi gün gidemedim kaç hafta art arda gitmeme rağmen son gün gitmedim. Düşünüyorum da neden gitmediğimi hatırlayamıyorum, sadece bir gün önce yazdığım postta bakıyorum kafam karışıkmış saçmalamışım bir şeyler bugün için planımdı gitmek geç kalabileceğimi ummamıştım.

Evin içinde bir kasvet, yorgun bir hava üzüntülü yüzler doluydu hiç böyle olmamıştı bu ev. 22 senedir görmemiştim böyle hüzünlü ve ağlamaklı en son hatırladığım o evde 6 çocuğun büyüdüğü, vazolar mı kırılmadı, masalar mı kırılmadı yatakların üstünde zıplamaktan yaylarımı çıkmadı. kahkahalar eşliğinde herkes birbirine takılmalar şunu da yiyin bununda bunu da yılbaşında kocaman bir sofra evin içine sığmaz mutfaklara kadar taşardık. O evin içinde kalabalıktık bir zamanlar sesli gülüşmeler vardı, bugünde kalabalığız sessiz dualarla...

Hayatın kısa zamanın da su gibi aktığının bir kere daha farkına varmakla kaldım 24 sene önce tanışmıştım. 24 sene içinde de kaybettim. Manevi Babaannem benim ışıklar içinde uyu…

                                                          

 Sinem Kandemir…